Işığı yanan evler

Tıp fakültesini yeni bitirmiş,

pratisyen hekim olarak ilk görev yaptığım yere,

Konya’ya bağlı bir beldenin sağlık ocağına gitmiştim.
Gençtim, bekardım. Küçük bir beldeydi gittiğim yer.

İlk gece bir eve misafir olmuştum.
Tren istasyonunun hemen yanında bir evdi.

Akşam yemeğinden sonra çaylarımız gelmiş,

sohbetler edilmişti. Üzerimde yol yorgunluğu,
geldiğim yerin yabancılığı vardı. Saatler ilerliyor,
ağır bir uyku beni içine çekiyordu. Ev sahibine
bir şey de diyemiyordum. Bir müddet daha geçti,
yine bir hareket yoktu. Evin büyüğü olan
Hacı anneye sıkılarak; “Anneciğim, sizin buralarda
kaçta yatılıyor?” diye sordum. Hacı anne; “Evladım
treni bekliyoruz. Az sonra tren gelecek,
onu bekliyoruz” dedi. Merak ettim, tekrar sordum;
“Trenden sizin bir yakınınız mı inecek?”
Hacı anne; “Hayır evladım, beklediğimiz trende
tanıdığımız yok. Ancak burası uzak bir yer.
Trenden buranın yabancısı birileri inebilir.
Bu saatte, yakınlarda ışığı yanan bir ev
bulamazlarsa sokakta kalırlar. Buraların
yabancısı biri geldiğinde “Işığı yanan bir ev”
bulsun diye bekliyoruz.

Konya Ovasında, ya da bir başka
yerinde Türkiye’nin, trenden inen
yabancılar için, “Işığı yanan evler”
yerinde hala duruyor mudur?
Yabancılar yorgun bedenlerini
yün yataklarda dinlendirmeye
devam ediyorlar mı? Aç bir
köpeğin önüne bir kap yemek
bırakan kadınlar yaşıyorlar mı?
Kuşlara yuva yapan mimarlar
sahi şimdi neredeler?

Bu güzel insanlar atlarına binip gitmişler.
Bizler, atlarına binip giden güzel insanlara
sahip bir medeniyetin yetimleriyiz.
Çekip gidenlerin doldurulmamış boşluklarında
savrulup duran yoksullarız.

Şair öyle diyordu;
“Güzel insanlar, güzel atlara binip gittiler.”
Şimdi bu güzel insanlar, neden ve nasıl
atlarına binip gittiler? Onları ne yıldırdı da
bir daha dönmemek üzere, sessiz sedasız gittiler?

Ey güzel yurdumun güzel insanları!
Neredesiniz?